“Bellevue, c’est une usine”, zegt regisseur Pascal met ontzag. Inderdaad, het lijkt wel een fabriek waarin goed georganiseerde teams ons in ruim twee weken van al het winterwerk af helpen. Sommigen komen al vijf jaar en zijn intussen haast net zo ervaren als wij.
Drie klussen staan centraal. Allereerst moeten de gesnoeide takken uit de draden worden getrokken, de ramasse. Deze winter snoeiden wij zelf bijna vier hectare van de wijngaard. Professional Abdel nam de andere helft voor zijn rekening. De takken worden netjes in de middenpaden gelegd om te worden verhakseld.
Vervolgens repareren we gebroken ijzerdraad, vervangen verdwenen of kromgereden spijkers en zetten nieuwe acaciapalen op de plaats van gebroken exemplaren. Dit jaar vervingen we meer dan 150 palen. Als altijd worden ze in ons eigen bos gehakt en gekloofd door Patrick en Christian uit het dorp. Daarna brengen we de draden op spanning.
Tenslotte ontfermt gewoontegetrouw vooral de Nijmeegse brigade zich over de zogeheten attache. Dit jaar voorzien van zelfgemaakte ‘attache-tasjes’ binden de dames de overgebleven loot op de strak gespannen ijzerdraad.
Deze winter geldt als droog en warm. Begin februari liepen de mensen in het dorp bij achttien graden in een T-shirt door de wijngaarden. Regenen doet het nauwelijks. Maar uitgerekend toen de Nederlandse equipes in de krokusperiode aantraden, ging het regenen, hagelen en hard waaien. Vooral de attache-ploeg moest werken onder zware omstandigheden.
“Maar we zijn geen watjes”, klonk het op het veld. We hielden zelfs tijd over om een buurman te helpen met de attache. Ook verrichtten we extra werk op Bellevue. Dit jaar is de Cot (Malbec) voorzien van een extra ijzerdraad en een nieuw opbindsysteem. Daarmee wordt dit ras, net als eerder de Chardonnay, minder kwetsbaar voor de harde voorjaarswind die de piepjonge uitlopers kan breken.
Dus, daar komt-i weer, Bellevue dankt Gerrit, Afke, Joris, Elly, Lin, Jan, Nardy, Diny, Sonja, Joke, Agnes, Henk en Marwien voor de vele handen uit de mouwen.
